De herinnering. Een harde knal, ik loop alvast naar de schuifpui om deze te openen. Bindi, mijn oude Berner Sennen, strompelt naar binnen. Ik weet dat ze naar de trap zal gaan en daar zal blijven staan. Wachtend, hijgend en uiteindelijk blaffend.

Met veel kracht lukt het mij haar naar boven te brengen, want deze dame weegt over de 40 kilo. Eenmaal boven gaat ze bij het bed liggen en ik weet, die is zo weer beneden. Zo werkt het namelijk bij haar, na enige tijd is de knal weer vergeten en denkt ze waarschijnlijk: "wat doe ik nou weer boven? Ik wil naar beneden, lekker in de tuin liggen!"

En zo vergaat het. Korte tijd later schuifelt ze heel voorzichtig en langzaam weer naar beneden, ondanks haar pijnlijke artrose. Ik doe de schuifpui weer open. Zo gaat het nog een paar keer deze dag.. Een herfstdag in oktober. De knallen? Die komen van vuurwerk uit de buurt. Oud en nieuw start namelijk al in oktober in Almere en eindigt ergens weer in februari. Met een climax naar de jaarwisseling toe.

Gelukkig vertrokken wij elk jaar met de jaarwisseling naar een ander land, waar alleen vuurwerk wordt afgestoken tussen middernacht en een halfuur daarna tijdens de jaarwisseling. Beter te doen voor onze Berner Bindi.

Het heden. De knallen zijn al enige tijd weer te horen, want we gaan richting november, maar Bindi hoort ze niet meer. Gelukkig maar, want op haar twaalfjarige leeftijd, had haar lichaam de ritjes omhoog en naar beneden van de trap echt niet meer aangekund.

Apart, dat je blij bent dat een dier het geknal van vuurwerk niet meer hoeft te horen, omdat het dier niet meer leeft. Hoe mooi zou het zijn als een dier het nooit meer hoeft te horen? Gewoon omdat we beseffen dat vuurwerk meer kapot maakt dan je lief is?