[Column] Iedere gek z'n gebrek
Overige

[Column] Iedere gek z'n gebrek

Gepubliceerd door Max Joling
naamloosgekkesmileySoms heb ik van die acties waar ik achteraf gezien van denk: 'Jammer'. Iedereen zal dat in een zekere gradatie herkennen.yeahgekkesmileyLaatst stond ik bijvoorbeeld met mijn auto in de wasstraat, ik heb geen dure noch een grote auto maar ik hecht veel waarde aan de uiterlijke verzorging van mijn stalen ros. Met een beetje modder wordt de gemiddelde Mercedes of BMW niet direct een aftands karretje maar mijn auto heeft niet bepaald dezelfde status als voorgenoemde merken dus met een paar vieze vlekken doet mijn scheurijzer meer denken aan een gepimpte Tuk-Tuk, en dan nog zo'n hele oude ook. Dus ik naar de wasstraat, auto de wasstraat in, raampjes goed dicht, spiegeltjes inklappen en de antenne afschroeven. Nu moet u zich voorstellen dat ik normaal mijn vader of mijn vriend voor het karretje span (letterlijk in dit geval) om mijn auto weer mooi schoon te krijgen en ergens tijdens de kunst afkijken van hen en het zelf doen is het misgegaan. Ik ben nog niet eens klaar met het uitdraaien van mijn antenne of de roldeur gaat al dicht. Dat is snel, maar dat geeft niets dacht ik nog, want als je er heen loopt dan gaat ie gewoon weer open. Ik had nog geen code ingetoetst dus er was geen man overboord. Wel dus. Geen grote man, maar een spreekwoordelijke kleine man was toch echt wel overboord. Ik loop richting de roldeur en er gebeurt niets. De deur gaat niet open. Shit, denk ik, de sensor doet het niet. Tikken, redelijk zacht schoppen tegen de deur, duwen, trekken veranderde allemaal langzaam in lichte paniek. Door mijn hoofd schiet de gedachte: "Zit ik nou echt vast in een wasstraat? Moet ik serieus iemand gaan bellen om mij hier uit te halen? Daar sta je dan met je antenne in je hand, je tas en sleutels in de andere en ergens daartussen nog dat vervloekte kaartje met code waar ik nog niet eens aan toé gekomen was. Ik probeer van alles; afstand nemen van de deur en er weer op af lopen. Er gebeurt niets. Ik tracht met springen en stampen de sensor weer te activeren. Nada. De deur dan maar een handje helpen en trekken aan de onderkant zodat de boel weer omhoog rolt? Leuk geprobeerd maar nee. Ook weer mijn geluk dat niemand zich rond de wasstraat bevindt en bij dat specifieke tankstation de pompbediende in een gebouw zit wat niet eens uitkijkt op de wasserette. Na een half uur worstelen met de deur, de sensoren, de wasstraat en gedachte aan wie toch mijn rol zou spelen als dit verhaal het onderwerp wordt in een aflevering van Discovery Channel's 'I shouldn't be alive' zie ik een grote drukknop. Een knop die al de hele tijd pontivikaal naast de roldeur hangt en voor de weinige mensen die hem toch niet zouden opvallen, heeft het ding een felle rode kleur meegekregen. Ik had 'm niet gezien maar met dezelfde kleur rood als de knop op mijn wangen, bevrijd ik me uit de wasstraat. Als u denkt 'Leuk verhaal, Arianne, maar iedereen doet weleens wat stoms'. Dan heb ik er nog één voor u. Er valt geen eer te behalen maar misschien kunt u een beetje lachen of op zijn minst grijnzen op deze Blue Monday (voor wie het gemist heeft, wetenschappelijk vastgesteld dat dit de meest depressieve dag van het hele jaar is). Als we met zijn allen een beetje kunnen lachen op de meeste verdrietige, chagerijnige, troosteloze dag van het jaar dan kan het alleen maar beter worden voor de rest van 2014 toch? Oke, komt ie: Ik ben thuis. Aan de schoonmaak. Opgroeiend bij mijn ouders was ik met geen 10 karrepaarden in beweging te trekken om op te ruimen maar nu ik uit huis ben, zijn er geen 10 karrepaarden te vinden die mij kunnen tegenhouden, het is bijna neurotisch maar dat is een andere column. Ik ben flink aan het poetsen tot ik boven op de kast een (voor mij) oud uitziende luchtverfrisser op batterijen zie. Ik had net nieuwe geurstokjes gekocht dus ik mieter de luchtverfrisser in de vuilnisbak. Opgeruimd staat netjes. Mijn vriend komt een paar uur later thuis en ik hoor hem wat rommelen in de keuken. Verbaasd vraagt hij: "Schat, wat heb je weggegooid?". "Die oude luchtverfrisser van op de kast". "Dat was geen luchtverfrisser mop, dat is de...". Overtuigd van mijn eigen gelijk onderbreek ik hem en wijs ik hem er op dat ik toch zeker een automatische luchtverfrisser heb weggegooid, dat hij dat ding eigenlijk al weg had moeten gooien en dat ik toch steeds maar weer alles opruim. Ik maakte er nog een punt van ook. Rustig als mijn vriend kan reageren zegt hij niets, haalt zijn schouders op en loopt met een grote lach op zijn gezicht naar de voordeur die hij opendoet waarna hij buiten op de bel drukt. Wanneer er een gedempt "Dingdong!!" uit de vuilnisbak klinkt en ik me besef dat ik geen automatische geurverspreider heb weggegooid maar onze deurbel, probeer ik mezelf gerust te stellen met de gedachte aan een wijs spreekwoord: iedere gek z'n gebrek.

Ontvang urgent nieuws direct via ons WhatsApp kanaal!
Nieuw - ontvang urgent nieuws als vermissingen, belangrijke 112-meldingen of andere calamiteiten direct via ons WhatsApp kanaal! Klik hier om je direct aan te melden of hier voor meer informatie.

Max Joling

Over de auteur

Max Joling

30-jarige redacteur die objectieve artikelen schrijft maar ook eens een eigen schrijfsel publiceert met het doel te inspireren of aan te zetten tot nadenken. Die kun je hieronder lezen en tevens beluister je hieronder mijn single 'De Muur (Frikandel).

Eerder gepubliceerd

Meer vragen over verdwijning Henry de Vries

Meer artikelen uit columns