Hoofdpijn, vermoeidheid, irritaties, concentratieproblemen en geheugenverlies. Zomaar wat klachten waar ik sinds vorige maand mee te kampen heb. Waar het aan ligt, aan de coronamaatregelen? Anyway, de klachten hebben er voor gezorgd dat ik vorige week ben uitgevallen. Rust nemen was het enige juiste, gas terug nemen. Echter, is dit zo eenvoudig nog niet daar waar ik talloze projecten heb waarvan de continuïteit gewaarborgd moet blijven. Al mijn projecten zijn even overgenomen - inmiddels een week later, merk ik dat dit voor enige rust zorgt. Ik heb er aan toegegeven. Toen ik kenbaar maakte deze klachten te hebben, bleken ineens velen in mijn omgeving ook last te hebben van dergelijke vergelijkbare klachten. Sommigen van hen waren zelfs (ook) inmiddels uitgeschakeld. De één al in mei, de ander in september.

Coronaklachten. Een depressie? Normaliter heb ik ieder jaar wel last van een herfstdepressie die zo aan het begin van de herfst onstaat, en daarnaast vind ik het vreemd gezien ik tijdens de lockdown in het voorjaar gewoon mijn ding bleef doen. Je zou denken dat ik wel tegen een depressief stootje zou kunnen. De eerdere lockdown 'overleefde' ik met een brede lach op mijn gezicht. Inmiddels in het najaar, bestaat het leven alleen nog maar uit werken en thuiszitten. 'S morgens de deur uit gaan terwijl het net licht begint te worden om 's avonds in het donker terug naar huis te moeten rijden en daar bij je partner te zijn (daar waar ik al het geluk heb om een partner te mógen hebben, er zijn velen die thuis komen in kou, donker en stilte). Ik hou veel van mijn partner, maar na maandenlang te moeten leven door vooral thuis te 'moeten' zitten, ben je ook wel eens uitgepraat. Zelfs over het weer buiten. Er zijn zo af en toe wat prikkels, waardoor je niet moet vergeten dat er totaal niets mis is met de relatie maar de coronamaatregelen je strot uit komen. Desalniettemin vind ik het fijn om, ook in stilte, naast mijn partner op de bank te mogen zitten. Activiteiten buiten de deur, naast de wekelijkse boodschappen die je alleen moet doen, zijn weggevallen.

Zijn wij 'depressievelingen' soms gewend aan ons luxe leven? Shoppen, uit eten, vakantie, stedentrips, familie- en vriendenbezoeken, uitgaan en ga zo maar door. Het is weggevallen. Er zijn geheid personen die vinden dat 'wij' ons niet moeten aanstellen, maar wanneer je dagelijks leven van de één op andere dag drastisch veranderd, is dat een enorme dolk in de rug. Een tijd waarin je je beseft hóe ouderen in onze samenleving zich soms (vaak of altijd) moeten voelen.

De klachten gaan niet weg door te schrijven, maar ik ben benieuwd of er lezers van deze column (ook) kampen met deze klachten en of zij dit ook kunnen linken aan de herfst of de coronamaatregelen? Diegenen nodig ik uit om hun verhaal te delen in een reactie op Facebook. Het gevoel wanneer je begint te twijfelen aan je eigen psychische en lichamelijke gesteldheid. Wellicht is het wel een (beginnende) burnout door alsmaar gas te blijven geven terwijl je toch maandenlang negativiteit ervaart door in wat voor tijd wij leven, al hoop ik van niet. Om die reden, een dezer dagen eens een bezoekje brengen aan de huisarts. Alhoewel dat aanvoelt als een grote opgave, is het wel weer een reden om even de deur uit te mogen. Onder de mensen komen.