Zelden heb ik zo een lieve vrouw ontmoet in het leven als mijn huidige stiefmoeder, die ik oprecht en met trots mijn echte moeder noem. Misschien is mijn stiefmoeder wel diegene die nog het meest in mij gelooft, en mij enorm steunt met alle projecten als de bingo's die ik organiseerde in Almere. Mijn stiefmoeder is afkomstig uit Brazilië en inmiddels al enkele jaren, samen met mijn vader, in Nederland. Zonder geldige geldige verblijfstitel. Daar wilden wij wat aan doen. 

Er werd een procedure gestart om een verblijfsvergunning aan te vragen, maar werd afgewezen vanwege de extreme eisen. Eisen die in het leven zijn geroepen door het vele misbruik in het verleden, gepleegd door diegenen die de titel ‘Nederlander’ niet waard zijn. Te denken aan diegenen die voor overlast of criminaliteit zorgen. Zij mogen wel blijven en worden levenslang gepamperd met een uitkering.

Mijn stiefmoeder verdiept zich in de Nederlandse geschiedenis en doet stinkend haar best om de Nederlandse taal te leren. Ook heeft zij bij voorbaat al een bedrijf gevonden waar zij kan komen werken zodra zij de titel heeft, maar zij mag niet blijven. Dat iedere multiculturele veelpleger die het nieuws haalt met zijn of haar vorm van criminaliteit en vervolgens mag blijven, ziet mijn stiefmoeder ook en snapt het om die reden dan nog minder. Zielig. Overigens heb ik niet tegen multiculturele inwoners, wel tegen criminelen. 

In haar geboorteland Brazilië werd haar broer gedood tijdens een vergismoord, de beelden staan nog op haar netvlies en heeft daardoor PTSS ontwikkeld. Bij het IND vroeg men zich af of er een verklaring kon komen over de psycholoog die haar de PTSS-indicatie heeft gegeven, zij gaan ver. Net zo vergaand als zij zich afvragen waarom mijn vader niet naar Brazilië toe zou kunnen in plaats van dat mijn stiefmoeder een verblijfstitel zou krijgen. Een man met een huis, vast contract, familie waaronder twee kinderen en twee kleinkinderen. Dat ik haar als mijn moeder zie telt niet, zij is niet mijn wettige moeder ‘en ik heb al een moeder’. Ik heb inderdaad een moeder, die mijn vader heeft vergiftigd en bijna dood was. Die op mijn slaapkamer webcamseks heeft gehad terwijl ik lag te slapen. Die een paar dagen voor mijn verjaardag en eindmusical in groep acht vertrok. Die zichzelf heeft laten vermissen en niemand wist waar zij was, maar gewoon bezig was met vreemdgaan. Ik heb al een moeder, vindt men. Ik heb een wettige moeder, een vrouw die de titel ‘moeder’ verdient. De definitie is anders dan hoe zij haar rol als moeder heeft vervuld. Mijn stiefmoeder is mijn moeder, de vrouw die misschien nog wel meer in mij gelooft dan mijn vader - al gelooft hij al immens in mij. Duizenden euro’s zijn er al besteed aan het proces en ikzelf investeer er zelf ook in, alhoewel ik voornamelijk het idee heb dat wij de staatskas aan het vullen zijn. Als ik de staatskas inderdaad zou moeten vullen, leg ik liever een bedrag op tafel om die verblijfstitel voor mijn stiefmoeder te kopen. Maar, dat gaat niet.

Een rechter zou vast en zeker dergelijke verzoeken dagelijks afwijzen, wat het geheel onmenselijk maakt. Kanshebbers, of eerder bij voorbaat al benoemd tot kanslozen, zijn nummers in plaats van personen. 

Toen ik een aantal maanden geleden hoorde dat de aanvraag was afgewezen, had ik het er moeilijk mee waardoor ik avonden lang niet kon slapen. Op ieder moment dat ik mijn ogen sloot in een poging te kunnen slapen, zag ik mijn stiefmoeder voor mij tijdens alle leuke momenten of terwijl zij bezig was met haar hobby’s. De pijn was vergelijkbaar met een dierbare die overlijd. Er was nog hoop, namelijk een nieuwe aanvraag die inmiddels is ingediend. Echter, mag zij tot die tijd niet in Nederland blijven daar waar men Brazilië bestempeld als veilig land, en met het Coronavirus in het achterhoofd nog steeds als veilig land. Ieder weldenkend mens die een simpele zoekopdracht verricht op internet, weet wel beter. De voorlopige voorziening om het hoger beroep af te wachten in Nederland is afgewezen. Alhoewel het bericht tot mij is doorgedrongen, moet het besef nog komen.

Duizenden euro’s en dat gaat nog wel even door, alhoewel ik er iedere euro voor over heb om haar een verblijfstitel te gunnen. Het proces van het hoger beroep kan tot maart duren, wat zou betekenen dat zij drie maanden lang het land uit moet. En wat als rechter het hoger beroep afwijst? Tja. Dan heb ik geen moeder meer.

Wat wel vast staat, is dat ik per direct de huur van één van de woningen waar ik verblijf, heb opgezegd met de reden het bedrag wat ik normaliter aan vaste lasten kwijt was, wil investeren in een woning in Italië waar mijn stiefmoeder voorlopig zal verblijven. Het geld hoef ik niet terug te hebben. Vanuit Italië is het voordeliger om op legale wijze één en ander in werking te stellen ten behoeve van het proces, in plaats van haar direct naar een land als Brazilië te laten sturen en mijn stiefmoeder aan haar lot over te laten. Het doet mijn stiefmoeder goed, en wat mij dan weer goed doet is dat ik een oprecht en goed mens wordt genoemd door deze financiële keuze te hebben gemaakt. Het is het enige juiste wat ik op dit moment kan doen, en een schrale troost voor de inwoners van Almere nu er weer een woning vrij is gekomen. En nee, ik verlaat de stad niet.