Het is vandaag coming out day. Eén van de talloze dagen in het jaar waarin aandacht wordt besteed aan een groep die valt in de minderheid. Een dag waarvan het onderwerp vanzelfsprekend had moeten zijn, maar dat is het niet. Of ik er mee zit? Nee, daarentegen vind ik het natuurlijk wel jammer om er bij voorbaat voor gekozen te hebben niet hand-in-hand met mijn vriend over straat te lopen of eens in het openbaar een kus te krijgen of te ontvangen. Het jammer vinden is natuurlijk vele malen anders dan mijzelf eventueel een minderheid voelen. Zo vind ik het ook jammer dat mijn maandelijkse inkomsten niet verdrievoudigd is, ik nog geen Swarovski-mondkapje heb kunnen vinden en de nieuwste iPhone pas in november verschijnt. Accepteren en doorgaan met het leven. Er zijn vele dingen in het leven wat slechter zou zijn geweest - bijvoorbeeld in Afrika geboren worden, een been moeten missen of blind zijn. Kijken naar de mogelijkheden die wèl kunnen, in plaats van jezelf in een hokje stoppen en jezelf zien als slachtoffer om hetgeen wat niet mogelijk is.

Diversiteit, discriminatie en racisme - hetgeen waarvoor er vele dagen in het jaar zijn gereserveerd om aandacht te vragen voor het onderwerp - bestaat al duizenden jaren. Al duizenden jaren is er gedoe over en ik denk dat 2020 na Christus hier nog altijd gedoe over zal blijven. Helaas. Ik denk dat het probleem vooral ligt bij een ieder waarbij er altijd wel onbekende terreinen zijn: voor de gelovigen de homoseksualiteit, voor autochtonen de allochtonen enzovoorts. Bang voor het onbekende, bang voor verandering op het bekende terrein.

Het is tevens de week van de diversiteit. In Almere is bedacht om diversiteit in te voeren op het gebied van straatnamen: autistisch Almere weer boos want, die denken direct aan een Sylvana Simonsstraat - daar waar Sylvana Simons in de meeste gedachten één van de kopstukken is die verantwoordelijk is voor het om zeep helpen van één van Nederlands' bekendste tradities: Zwarte Piet. Bram van der Vlugt, diegene die met zijn staat van dienst eigenlijk één van de weinigen is die iets over de traditie -zou- mogen zeggen, vertelde onlangs in gesprek met NU.nl dat kinderen eigenlijk vrij weinig mee krijgen van de verandering van de traditie. Waarom zouden wij de verandering dan niet doorvoeren? Omdat autisch Nederland het liever niet heeft? Gelukkig bestaan er nog vele oude VHS-videobanden uit de tijd dat de traditie nog intact was. Diversiteit.

Door diversiteit geef je elkaar de ruimte, alhoewel dat ook wel meten met twee maten is: zo zie ik vaak vrouwen die graag een toppositie op de arbeidsmarkt zouden vervullen - met het bijkomende salaris - maar, nog wel graag zien dat hun echtgenoot hun stoel aanschuift, de koffer naar boven tilt en de deur openhoudt. Als je dan toch zo met emancipatie bezig bent, hoor je dat ook allemaal zelf te doen. Het sportschoolabonnement is er óók voor vrouwen. De vrouw kan de rekening ook wel eens betalen. Voor hoffelijkheid ben je een aantal eeuwen te laat geboren.

Enfin, diversiteit dus. Iets wat ik graag zie. Wanneer iedereen gelijk zou zijn, zou niemand zich meer ergeren en waren er geen discussies meer. Wij Nederlanders, moeten áltijd iets te klagen hebben. Het is nooit goed genoeg. Klagen doen wij sinds mensenheugenis, 2020 na Christus en zal in de toekomst ook deel uitmaken van onze cultuur. Klagen is onze traditie.