Het valt mij de laatste tijd op dat een politieke voorkeur een belangrijk punt is geworden in de maatschappij met betrekking tot hoe men met elkaar om gaat. Het maakt dan in principe niet uit of ik nu over 'links' of 'rechts' praat - bij beide 'kampen' staat vast dat er een harde kern is die met een al dan niet anoniem account zijn of haar voldoening haalt uit deze vorm van dagbesteding. Bezigheidstherapie. Zelfs op het gebied van de Sinterklaas-viering is op te merken wie er nu links of rechts is wanneer je de Pietendiscussie volgt.

Misschien is Twitter nog wel het grootste medium geworden voor het politieke steekspel. Retweet je een tweet van een bepaalde politicus dan wordt je gekleineerd tot aan het gaatje. Wanneer je per toeval hebt vermeld waar je werkt gaat er geheid een anonieme e-mail naar je baas uit dat het ècht niet kan wat je zegt en of de baas je wil ontslaan. De baas weer een lachkick en jij een schouderklopje.

In de tijd dat ik nog een swipe-verslaving had en verschillende dating-apps op mijn telefoon had geïnstalleerd, speelde de politieke voorkeur bij velen een rol. Door een aantal werd ik geliked waarbij vervolgens gepoogd werd om mij onderuit te halen. Of er werd mij dan naar standpunten gevraagd. Helaas gaan dergelijke verzoeken voor interviews per e-mail dus dan werd er weer geunmatched.

Een heel simpel gegeven in het politieke steekspel is om er een oorlogsmisdadiger bij te halen. Levend of dood. Herinneren aan de Tweede Wereldoorlog of politieke figuren vergelijken met Adolf Hitler. Het makkelijkste, maar vooral het foutste wat er is. Misschien is het politieke steekspel ook wel het simpelste haat-en-nijd-spel wat men kan bedenken: je hebt er niet per se hersencapaciteit voor nodig. Het is te makkelijk om een rechts persoon Adolf Hitler te noemen of een links persoon te willen laten adopteren door de Europese Unie zodat 'we' daar van af zijn en weer lekker terug kunnen naar de gulden.

Natuurlijk is er een immense groep aan linkse en rechtse personen die wèl voldoende hersencapaciteit heeft waarbij het diegene niet zo zeer uitmaakt of diegene nu links of rechts is. Of het matcht of niet. Er zijn immers zat andere onderwerpen om over te kunnen praten. Bij gebrek aan inspiratie kun je altijd nog de politiek als onderwerp kiezen.

Ik ben inmiddels zo ver dat ik politieke discussies vermijd. Niet zo zeer dat ik mijzelf niet zou kunnen verdedigen, maar omdat dergelijke discussies vooral eindeloos, uitzichtloos en voorspelbaar en zijn: er is altijd wel een nieuwe 'ja maar' of nieuwe aantijging. Geen zin in, links en rechts lijkt als water en vuur en daarover kún je geen discussie voeren. Ik snap het doel ook niet - is het doel soms de ander op andere gedachten brengen? Als er geen doel is, hou dan op alsjeblieft. Ik zeg altijd dat ik voor de partij kies die naar boven komt in de StemWijzer. Discussie vermeden zonder inhoudelijk verder te gaan met het prikkelen van de ander.

Je kunt overigens ook gediscrimineerd worden vanwege je politieke voorkeur - het staat in de wet en die wet wordt vaak overtreden. Vaak gedoogd ook. Boeit mij verder niet, want ik heb een brede rug. Overal en door bijna iedereen wordt immers wel gediscrimineerd. Of je nu blank of zwart, homo of hetero, Marokkaans of Nederlands, man of vrouw bent. Het maakt niet uit.

Ik ken ontzettend veel mensen die niet publiekelijk uit durven komen voor hun politieke voorkeur. Zij durven niet uit de kast te komen. Begrijpelijk wel, je hebt er een brede rug voor nodig. Je kunt worden afgewezen door anderen, net als wanneer je uit de kast komt als homo. Ook daarvoor heb je een brede rug nodig. Je moet het aan kunnen. Moedig zijn, beter weten en vooral boven kritiek staan.

Er bestaat gelukkig nog altijd een middenweg en dat is om de politieke onderwerpen te laten voor wat het is en het niet te zwaar te laten wegen. Kritiek is vaak te snel gegeven, voornamelijk ondoordacht zonder na te denken over gevolgen. Er zijn leukere dingen in de wereld.