Een polonaiseloper is volgens Wikipedia iemand die in een sliert 'danst' met de handen op de schouders van zijn voorganger. Een dans overgekomen uit de 'polonez' - een Poolse dans. Zelf vind ik het niet op een dans lijken (al ben ik verre van een expert) maar de Polen zullen dit wellicht ooit hebben uitgevonden toen zij onder communistisch juk in rijen moesten staan voor hun eerste levensbehoefte en besloten van de nood een deugd te maken.

Maar, ik heb het nu niet over de letterlijke betekenis van een polonaiseloper, wel over de figuurlijke. Polonaiselopers zijn mannen - ja ook vrouwen, maar die wil ik na mijn vorige column 'zeikwijven' nu ontzien - die zich aansluiten bij succes verhalen.

Dit kan bij een sportclub zijn, een onderneming, of bij een persoon in aanzien. Hartstikke leuk voor de voorganger in de polonaise! Je hebt immers veel blije mensen in je kielzog: ze zijn vriendelijk, behulpzaam en ze lijken je al het geluk in de wereld te wensen.

Je voelt jezelf uitzonderlijk, bevoorrecht en succesvol. Een tikkeltje teleurstellend wordt het daarentegen als het persoonlijk en/of zakelijk (het is zeker niet uitzonderlijk dat dit samenvalt overigens) tegen gaat zitten. Als voorbeeld een echtscheiding waarbij polonaiselopers blijkbaar de ontembare drang voelen om een keuze te moeten maken voor de persoon waarbij ze sociaal en/of zakelijk het beste af zullen zijn. Bij zakelijke tegenslag is dat wanneer de polonaiseloper geen profijt meer kan trekken van een samenwerking. Of als de voorganger publiekelijk, al dan niet terecht, door de bevooroordeelde en bedroevig eenzijdige media wordt aangepakt. Om misverstanden te voorkomen: hierbij doel ik niet (uitsluitend) op onze lokale Almere DEZE WEEK, maar de (landelijke) media in het algemeen.

Indien de voorganger in één van die gevallen omkijkt blijkt dat de dansende sliert achter hem is geminimaliseerd tot enkele personen. Enkele personen waarvan hij het absoluut niet had verwacht lopen nog steeds achter hem aan maar zijn tot voor kort beste vrienden blijken de polonaise te hebben verlaten. Ze zijn je telefoonnummer kwijt, ontlopen je op straat alsof je een ernstig overdraagbare ziekte onder de leden hebt, vergeten je verjaardag - ondanks dat Facebook ze daar bij herhaling op heeft gewezen - en excuseren zich als ze je niet meer kunnen ontlopen voor het verbroken contact vanwege 'inmens tijdsgebrek'.

Waarmee naast een onweerlegbaar excuus tevens de suggestie wordt gewekt dat de polonaiseloper het zakelijk goed voor elkaar heeft.

Als je nooit risico's neemt, niets onderneemt, je keurig maandelijks salaris krijgt gestort, het liefst van een vaste werkgever, en ook nog een prettig en stabiel privé leven leidt zonder noemenswaardige tegenslag, uitgezonderd wat onontkoombare sterfgevallen hier en daar, mag je jezelf een gelukkig mens wanen.

Koester dat geluk, het is je, in ieder geval door mij, van harte gegund. Je hebt echter minimaal één ernstige tekortkoming; je bent niet in staat een schifting te maken tussen een vriend en een polonaiseloper.