Wéér geen uitnodiging voor een verjaardag, heerlijk. Op verzoek ook vooral. Ik heb geen hekel aan verjaardagen maar vooral de sociale verplichting eromheen. Vier je het zelf, kun je daarna je hele huis schoonmaken want er werd geleefd. De hele dag in de weer met drankjes inschenken en mensen voorzien van eten. Anders kromme gezichten. Van iedereen drie verjaardagskussen krijgen in de hoop iemands griepje over te nemen zodat je voor de maandag een geldige reden hebt om niet te hoeven verschijnen op je werk. Sommigen dúrven ook geen nee te zeggen op een uitnodiging uit vrees dat diegene ‘dan’ ook niet komt opdagen op zijn of haar verjaardag – wat eigenlijk vrij kinderachtig zou zijn.

Nee, voor mijn geen verjaardagen. Ik weiger ook bijna alle uitnodigingen, ik heb er geen zin in en dat zeg ik dan ook eerlijk tegen diegene. Ik lieg daar niet over. Af en toe een uitzondering, ligt er dan ook net aan om wié het gaat want vaak vieren mensen hun verjaardag maar om één ding: geld als cadeau. Met z’n allen in een kring zitten om vervolgens de tijd uit te zitten. Ja, op een aftands klapstoeltje waar je na dik drie uur zitten weer herinnert een stuitje te hebben. Je begint met een stuk HEMA fototaart gevolgd door zelfgesneden zweetkaasjes en verkleurde leverworst die uit elkaar valt van ellende. Zal best gezellig zijn hoor. Als ik er bij zou zijn. Een soort gangmaker. Op de feestjes waar ik kom mis ik vaak Brabantse gezelligheid. Of de Surinaamse, ook geweldig. 

Overigens snap ik het nut van cadeau’s ook niet – mensen die geld vragen geef je een tientje en op jouw verjaardag krijg je hetzelfde tientje geheid weer terug. Of vijf euro, is gelijk op te merken wie winst ziet in een verjaardag. Cola van van FirstChoice overgegoten in lege flessen van CocaCola want dan ziet niemand dat je eigenlijk zwaar in armoede leeft. Vandaar het envelopje als cadeautip, denk ik maar dan. Er breekt vaak een glas waardoor je glazenset vervolgens incompleet is.

Kinderverjaardagen heb ik dan ook misschien wel het verst achter mij gelaten, het zou best leuk kunnen zijn wanneer ouders dit niet commercieel zouden uitbuiten. Kinderverjaardagen werden dan gevierd tussen bijvoorbeeld twee en vijf waardoor je in de knoop kwam met het avondeten - jezelf vol zitten vreten (op een driezitsbank waar dan vijf personen op zitten) om de tijd te doden en dan maar eindigen bij de McDrive. Er is geheid een schattig neefje of nichtje aanwezig die álles op de salontafel interessant vindt waarbij de ouders te beroerd zijn om op te letten. Iets met roken in de tuin, roddelen over diegene die er niét zijn.

Daarentegen vind ik het wèl leuk als iemand zijn of haar verjaardag viert op locatie. In een café ofzo. Gelijk een verbeterde sfeer en dán heb ik er wel zin in. Geheid dat ik kom. Of niet natuurlijk. Ik hoef niet meer zonodig mijn verjaardag te vieren, ik word ‘al’ vijfentwintig dus weet wel hoe het gaat. Ik geloof het allemaal wel.

Pesterijtjes heb je ook soms; mensen die je een luchtje of broek geven zodat jij daarmee terug kunt naar de winkel om te ruilen. Geheid dat het je smaak niet is. Geef dan niets, kom nou. Maar goed, positief was deze column niet maar weet zeker dat een ieder wel -iets- herkent.

Joe, doei fijne zondagavond. De spijker op zijn kop slaan. Of iets.