Afgelopen zondag kwam via het NPO Journaal naar buiten dat er een enorme woningnood heerst in Nederland. Het zou zelfs 'alarmerend hoog' zijn – aldus de conclusie van een onderzoek door ABF research en Capital Value. Het mocht wat kosten. Een overbodig onderzoek aangezien iedereen die de afgelopen dertig jaar niet onder een steen heeft gelegen – of juist wel, omdat je nog steeds geen woning had – weet dat dit probleem niet van gisteren is. Maar de alarmerende cijfers zijn wellicht eye openers voor politici die in een ivoren toren leven en het gevoel met de straat een beetje kwijt waren geraakt.

Toen ik zelf uit het ouderlijk huis vertrok (dat is meer dan dertig jaar geleden in Amsterdam) moest ik al creatief te werk gaan om aan een huurwoning te komen. Creativiteit, maar dan op een andere wijze, moest ik de afgelopen jaren nog steeds aanwenden om mijn in Almere opgegroeide dochters aan een woning in Almere te kunnen helpen. Een koopwoning omdat wachten op een sociale huurwoning er voor zou zorgen dat ze tot middelbare leeftijd in het ouderlijk huis zouden moeten verblijven.

Ik hou van mijn kinderen, ben evenals mijn (ex-)partner(s) – ja het leven kan raar lopen – bereid alles voor ze te doen maar wel graag vanuit hun eigen stekkie. Niet iedereen heeft echter het geluk dat pa en/of ma creatief is, en/of financieel kan helpen bij de opstart. In dat geval ben je, ook in Almere, flink de klos. 

In Almere staan er 18.000 (!) mensen op de wachtlijst voor een sociale huurwoning. In Nederland is  er een tekort van meer dan 250.000 (!!) woningen. Blijkbaar zijn alle kabinetten er in de afgelopen tientallen jaren niet in geslaagd om dit probleem adequaat aan te pakken. Dat is niet een of enkele partijen aan te rekenen aangezien bijna alle politieke partijen van enige betekenis in afgelopen decennia wel deel hebben uitgemaakt van een regeringscoalitie die problemen (soms) wel durven benoemen maar niet oplossen.

Een paar jaar geleden hadden we in Almere een wethouder die het wèl concreet ging aanpakken. Wethouder Tjeerd Herrema (PvdA – ja ik weet het, je kan niet alles hebben) sprak concrete doelstellingen af met alle ter zake doende partijen. Kantoren werden omgebouwd tot starterswoningen en nieuwbouw voor de onderkant van de markt werd middels harde afspraken (convenanten) opgevoerd. Een vent van niet lullen maar poetsen zeg maar.

Herrema zette daarvoor de boel bij alle betrokken partijen wat op scherp. Sommigen voelden dit zelfs als het gedrag van een olifant door een porseleinkast wat vaak gebezigd wordt door personen die zichzelf beperken tot vergaderen en eindeloze besprekingen zonder eindresultaat. Helaas werd hij gedwongen zijn werk te staken omdat onder andere zijn eigen partij (die gezien het aantal opstappende (raads)leden in Almere echt de weg kwijt lijkt te zijn) hem een dolk in de rug stak. Zijn vertrek mede met ondersteuning van een vermeend journalist van onze plaatselijke courant die zich psychisch aangerand voelde vanwege geluiden door een telefoon. Maar dat terzijde.  

Welke politieke partijen het ook voor het zeggen hebben gehad, het woningnoodprobleem blijft maar bestaan. De afgelopen jaren werd het probleem zelfs vergroot. Statushouders die je immers niet dezelfde aantal jaren op een boot, asielzoekerscentra, of onder een brug kan laten doorbrengen als de autochtone bewoners op een wachtlijst, moesten ook ondergebracht worden.

Het uitblijven van oplossingen komt niet door het uitblijven van gedegen onderzoeken. Van het geld wat daaraan nutteloos is uitgegeven zou je weer 10.000 huizen kunnen bouwen maar door er geen beleid op te maken, of het niet uit te voeren. Het is één van de vele problemen die onze gevestigde politieke partijen maar niet weten op te lossen, terwijl we als welvarend land de middelen wèl vrij kunnen maken.

Of een nieuwe wind in de gedaante van Thierry Baudet en Forum voor Democratie hier wèl oplossingen voor weet te vinden zal de toekomst moeten uitwijzen. Het is wel zeker dat hij hier vroeg (tempo van groeiende aanhang) of laat (dit laatste bij optimale tegenwerking van gevestigde partijen middels een cordon sanitaire) de kans voor gaat krijgen. Steeds meer mensen blijken namelijk te kiezen voor de uil van Minerva in plaats van de struisvogels in Den Haag.