Het kàn in Almere is de slogan die men gebruikt om Almere te promoten. Om niet-Almeerders te verleiden naar Almere te komen, als dat niet is om te wonen, dan toch zeker om te shoppen, te sporten en te recreëren.

Ongeveer een week geleden schreef ik over een bijzondere jongen van 10, die al bijna een heel schooljaar lang in onzekerheid verkeerde of hij nu wel of niet een onderwijsplek zou gaan krijgen met ingang van het nieuwe schooljaar.

Schreef ik over de moeder van die jongen, die vreesde dat zij te horen zou krijgen dat hij weer niet terecht zou kunnen op de beloofde onderwijsplek, maar dat men in plaats daarvan, als doekje voor het bloeden, een leuk plekje geregeld had waar hij dagbesteding (zorg in plaats van onderwijs) zou kunnen krijgen. Een moeder die vreesde dat hij, ondanks een wet die stelt dat er binnen 10 weken een onderwijsplek gerealiseerd moet zijn, weer geen plek zou krijgen, weer de dupe zou zijn.

En, nu, nu schrijf ik er over dat dat wat die moeder vreesde inderdaad bewaarheid dreigde te worden.

Het gesprek tussen die moeder, een betrokken zorgverlener en een directielid van de organisatie die in Almere verantwoordelijk is voor passend onderwijs startte stroef. De moeder was in opperste staat van paraatheid, het directielid had de vervelende opdracht het slechte nieuws te brengen, in de wetenschap dat deze moeder daar flink herrie over zou gaan maken en de betrokken zorgverlener zat verscholen in 1 van de loopgraven naast het gebied (dat naar verwachting snel in een slagveld zou gaan veranderen) te wachten op wat komen zou.

Tegen alle verwachtingen in ontaarde het gesprek niet in de derde wereldoorlog, maar bleek dat, ondanks verschillen van inzichten, alle partijen eigenlijk best op 1 lijn zaten en dat de wil tot een goede oplossing te komen er wel degelijk was.

Dit heeft er in geresulteerd dat het betreffende directielid al zijn overredingskracht heeft ingezet om een plaatsing mogelijk te maken op de plek waar dat helemaal aan het begin van dit schooljaar al het meest wenselijk werd geacht door iedereen die die speciale jongen kende.

Dat betekend dat er nu in een heel kort tijdsbestek door het directielid van de passend onderwijsorganisatie, de betreffende school, maar liefst drie (!) betrokken zorginstellingen en niet in de laatste plaats; de moeder van die jongen ongelooflijk veel werk verzet moet gaan worden om dit alles ook in de praktijk voor de jongen zo vloeiend mogelijk te laten verlopen.

Het is dus bewezen; onmogelijkheden blijken mogelijkheden te zijn, als de wil er maar is, als iemand maar bereidt is zijn nek uit te steken en mensen uit te dagen van de geëffende paden te treden en buiten de lijntjes te gaan kleuren.

Dan kan het namelijk wèl in Almere……