Het klinkt heftig, maar afgelopen maandag had mijn laatste werkdag kunnen zijn. Wat ‘s morgens begon met rugpijn tijdens het wakker worden, eindigde 's avonds met een rit per ambulance en vervolgens een spoedoperatie om middernacht.

Klachten die lijken op de klachten bij galstenen, alleen hielp 'zelfs' morfine niet bij mij. Zes uur lang moeten lijden, al die tijd wist ik mij geen houding meer aan te nemen. In de ambulance moest de brancard telkens op en neer en op de spoedeisende hulp heb ik op ieder plekje van het bed lopen rammen met mijn voorhoofd van de pijn. Af en toe braken, huilen en schreeuwen van de pijn.  

"We gaan je open snijden en we zien wel wat we tegen komen. Als we niets vinden, gaat je galblaas er hoe dan ook uit", zei de chirurg. Naast de pijn die erger werd, kon ik blijkbaar nog wèl kippenvel krijgen. Een levensreddende beslissing. Het team van de chirurg werd uit bed gebeld en nog geen halfuur later voelde ik mij tijdens de narcose eindelijk pijnvrij worden.

Tijdens de drie kwartier durende operatie, bleek dat mijn darm in de knoop zat. In een verkleving die is ontstaan na een maagverkleining in 2015. Ik had nu een (tijdelijke) stoma kunnen hebben, of wanneer de inhoud van mijn darm door de buikwand heen was gegaan - lag in nu in de koeling. 

Nu is het tijd om weer aan te sterken en weer plezier te maken zoals vóór afgelopen maandag. Niet blijven hangen om het feit dat het fataal had kunnen zijn, maar dankzij de reddende engel - de chirurg - meer redenen om door te gaan met volop te genieten van het leven en daar nóg meer bij stil staan. Iedere dag kan de laatste zijn. 

Max Joling - op verzoek geplaatst door de redactie