Het doen van een aangifte is voor veel mensen een opgave, dan spreek ik vooral over de tijd die je er aan kwijt bent. Wanneer het je al überhaupt lukt om daarvoor een afspraak te mogen maken, want iedereen kent de verhalen over het afraden voor het doen van een aangifte.

Mijn aangiftes gingen vrijwel altijd over bedreigingen. Doodsbedreigingen. Zo kon ik ooit aangifte doen na bemoeienis door de burgemeester omdat de politie het nodig vond mij dagenlang te laten wachten terwijl de bedreigingen door meerdere personen als serieus werd bestempeld. Ik kon toen al een dag later, op een zondag terecht, uniek wel. Er waren dan ook meerdere daders wat de zaak ernstig maakte. U raadt, er werd niets mee gedaan. Zonde van de tijd. Jammer dat ik destijds mijn ‘wapen’, namelijk mijn bereik in het ondernemerschap, heb moeten gebruiken. Ik was liever als ieder andere burger behandeld. Al ben ik blij met de bemoeienis door de burgemeester die mij dus wèl serieus nam. Samen staan we sterk, chapeau.

De laatste keer besloot ik een mutatie te laten opstellen gezien mijn ervaringen met aangiftes. De verbalisant was het eens met mij, omdat er naast bedreigingen andere (belangrijkere) prioriteiten waren. Er zou dan een 'stopgesprek' plaatsvinden. Een terugkoppeling bleef uit, zelfs een reactie op het opvragen van de status bleef uit. Pas na een tweet op Twitter en interesse in nieuwe bemoeienis door anderen met status, schudde de communicatieafdeling wakker waardoor de teamchef contact met mij opnam. Er bleken fouten gemaakt te zijn in het dossier waardoor er geen terugkoppeling werd gegeven. Ik kreeg excuses en de politie zag dit als een leermoment. Ik hoop dat zij er iets van leren. Jammer dat de tweet nodig was. Het stopgesprek had trouwens gelukkig wel plaatsgevonden.

Het lijkt alsof ik telkens de verkeerde verbalisant tref. De niet geschikte, onder behoud van een uitkering administratieve klusjes verrichten. Leuk joh. Qua opleiding ook naar alle waarschijnlijkheid zeer goedkoop, een typcursus en diegene kan in dienst. Zo’n twee uur per aangifte op het bureau zitten, en dan achteraf te horen krijgen dat er niets mee wordt gedaan. Weggewuifd met ‘er zijn andere prioriteiten’ waarmee een beeld wordt geschetst dat doodsbedreigingen gedoogd worden in Nederland. Evenals vernielingen van auto’s bijvoorbeeld, daar kan ik helaas ook over meepraten. Men komt er mee weg. Wanneer er wel wat zou gebeuren is de reactie achteraf 'wir haben es nicht gewusst'.

Al lever je een volledige naam aan van een dader inclusief hoe diegene er uit ziet en natuurlijk het nodige bewijsmateriaal, er zijn andere prioriteiten. Dat men bij je aan de deur staat om je wat dan ook aan te doen, is blijkbaar geen belangrijke prioriteit. Veiligheidsmaatregelen die maandelijks geld kosten, daar lijkt de politie lak aan te hebben.

En de oorzaak van bedreigingen? Men is het niet eens met mijn mening. Mijn mening prikkelt diegenen dusdanig dat zij zich geroepen voelen om strafbare feiten te plegen. Ergens is dat natuurlijk een compliment, want dan bleek het betreffende stuk goed geschreven te zijn.

Feit in deze casus is wel dat ik mijzelf geen slachtoffer voel, maar wel een ervaringsdeskundige. Ik ben gelukkig niet zielig. Bedreigingen via het internet beschouw ik inmiddels als fanmail. Door een bedreiging voel ik mij niet geïntimideerd maar een aangifte is wel nodig om iemand te kunnen laten straffen voor een gepleegd strafbaar feit. Zo zou je immers denken. Zo zou een gemiddeld weldenkend persoon denken. Maar er zijn andere prioriteiten. Zoiets als laseren langs de snelweg om vervolgens een boete uit te schrijven voor het te hard rijden (lees: één kilometer te hard na een meetcorrectie). Aangiftes kosten geld en laseren levert geld op. Ik snap het wel. Alles voor de winst.

Natuurlijk blijf ik wel respect hebben voor het blauw op straat, maar het kantoorgrut kan ik niet meer serieus nemen. Toekomstige aangiftes, al hoop ik dat daar geen aanleiding voor is, zullen in de toekomst uitblijven. Iets met een vertrouwensbreuk. Zonde van de tijd en uiterst doelloos. Samen sterk, tsja.