Woensdag is de Almeerse fotograaf Bob Friedländer tachtig jaar geworden, een heuse mijlpaal. 'Bob wie?', zullen velen misschien wel denken. Daarnaast, zijn er ook velen die Bob wél kennen. Gelukkig maar, want Bob mag uiteindelijk nooit vergeten worden. Bob ís iemand.

Bob is een fotograaf die ruim veertig jaar actief is geweest in Almere. Hij maakte ook de eerste foto van Johan Cruijf in de Amsterdam ArenA. Vele malen won hij de titel 'Sportfotograaf van het jaar', ontving de hoogste Almeerse onderscheiding - de erepenning - en heeft een eigen tegel op de Walk of Fame van Almere. Tot zover een korte omschrijving.

Ik ontmoette Bob in 2014, hij was zo brutaal om - zonder te vragen - foto's aan te leveren van 112-incidenten in de stad, sindsdien ontstond e-mailcontact en vervolgens contact via WhatsApp. Er bleek een klik te zijn, onze humor komt overeen. Best gek, het is iemand die mijn opa had kunnen zijn, hè? Maar, het is een vriend geworden. Bob is iemand die altijd zichzelf is gebleven en zich vooral niets aantrekt van wat anderen zeggen. Wat anderen alleen durven te denken, zegt Bob hardop zodat iedereen het hoort. Bob is misschien wel een voorbeeldfunctie van hoe ik zijn leeftijd ooit zou willen bereiken. Zonder rollator, maar met een levendige geest.

In 2015 ontstond het plan om een magazine te maken in Almere, voor de eerste editie wist ik natuurlijk wel wie er op de cover moest komen. Bob. Dat was onze eerste ontmoeting in levende lijve. Samen met mijn fotograaf, belde ik aan bij Bob's woning in Almere Haven en kregen een rondleiding door zijn huis. Langs al zijn gewonnen prijzen: "dan kunnen jullie eens zien hoe goed ik eigenlijk ben", grapte hij. Misschien was hij ergens wel serieus, maar uiteindelijk ken ik niemand die zo bescheiden is als Bob. Al heeft hij zijn bescheidenheid misschien wel te danken aan zijn vrouw Michelle. Zijn steun en toeverlaat. 

In de jaren die volgden, was er intensief contact. Veelal via WhatsApp waarbij er humoristische video's worden gestuurd. Van kwaad tot erger, niets te gek. Niet tot het randje, maar ver over het randje. Een aantal jaren geleden kreeg Bob een zwakkere gezondheid. Toen er een P2000-melding werd gedaan vanuit zijn straat, dacht ik gelijk aan Bob. Het was een reanimatie, maar Bob was ongedeerd. Iemand anders in de straat was het slachtoffer, 'gelukkig maar'. Het bewijst wel wat voor een band er met Bob is, wanneer de zorgen boven komen drijven bij een P2000-melding vanuit zijn straat. 

In de jaren die volgden, vonden er bijzondere gebeurtenissen plaats. Als onderdeel van mijn boek omtrent de maagverkleining (2016) waarmee ik meer dan vijftig kilo afviel, verscheen ik ook voor het eerst voor zijn lens. Het voelde speciaal, want je weet immers wat voor een carrière die man heeft gehad. Hij maakte de foto's van mijn huwelijk (2018), hoe speciaal is dat? Daarnaast, had ik mij ook verdiept in fotografie en dat zorgde ervoor dat hij ook voor mijn lens verscheen. Een feestje om te mogen doen.

Ik organiseerde een aantal jaren bingo's en Bob was, samen met zijn vrouw en familie, iedere keer aanwezig. Ook wanneer zijn gezondheid het eigenlijk niet toeliet, was hij zo eigenwijs om toch te komen. Voor mij. Ik weet nog goed dat wij tijdens een bingo een televisie als hoofdprijs hadden. Toen het laatste getal werd geroepen, hoorde ik een 'BINGO' door een herkenbare stem. "Nee hè?", dacht ik. "Dadelijk allemaal boze mensen die denken dat het doorgestoken kaart is omdat een bekende wint." Maar, als er iemand was die ik de hoofdprijs gunde, dan was Bob dat wel.

Bob dus. De laatste jaren is het contact iets minder geworden, dat heb je nu aanmaal om verschillende redenen en dat gebeurt bij iedereen, maar al mijn vriendschappen zijn met personen die ik vaker spreek via WhatsApp dan dat ik hen in levende lijve zie. Misschien is dat wel mijn geheim van lange vriendschappen?

Bob is tachtig geworden. Om zijn leven samen te vatten, daar zou je een meerdelige boekserie over moeten schrijven. Evenals, het schrijven over de jaren dat ik Bob ken. Veel te kort voor een column maar, zeker een column waard. Ik hoop van harte dat Bob nog jarenlang meegaat en dat hij natuurlijk ooit nog eens de enige missende onderscheiding krijgt. Namelijk, een lintje.