Hoe vaak lees je op social media 'Wij wensen iedereen een gelukkig 2020!', of vergelijkbare nieuwjaarswensen wel niet voorbij komen? Hypocrieter bestaat toch bijna niet? 'Wij' suggereert dat jij en je partner, en wellicht nog wat thuiswonend kroost, op één lijn zitten betreffende personen die je alle geluk gunt. Nou, zijn er weinig setjes die minder klef zijn dan Carla en ik, maar zelfs wij denken niet over iedereen hetzelfde. Daar gaat het al mis.

Daarnaast is de vermelding dat 'iedereen' geluk wordt gegund stupide en hypocriet. Vanuit mijn persoonlijke voorkeuren wens ik AZ geen geluk in de laatste minuut tegen Ajax, formule 1 coureur LeClerc geen 'gelukkige' beslissingen van de FIA (wel een nieuwe touché met Vettel) en Mark Rutte ook niet het geluk dat hij als bij toverslag zijn geloofwaardigheid terug krijgt van het Nederlandse volk.

Dichter bij huis hetzelfde; ik wens mijn familie niet het geluk dat ik in 2020 weer te ruime bowlingschoenen aantrek, zoals afgelopen maand bij onze jaarlijkse wedstrijd, waardoor ik op het moment suprême steeds wegglijd en laatste in het klassement word. Dit is na zes jaar als overwinnaar te zijn geëindigd namelijk bijzonder pijnlijk. Zeker als je na iedere worp (heet dat zo bij bowlen?), je iedereen gekreukeld van het lachen op de bank terug vindt.

Ook wens ik de personen die leugens over mij hebben verspreid in de lokale krant niet dat ze de Duitse lotto winnen. Het zijn slechts wat voorbeelden om aan te geven dat ik niet 'iedereen' geluk gun, en zeker niet in iedere situatie, in 2020. Dus schrijf ik dat ook niet op social media of hier in mijn column.

In een poging om zo min mogelijk hypocriet te zijn (je moet toch ergens beginnen) ontloop ik ook nieuwjaarsrecepties. Daar maak ik al jaren geen gebruik van. Gezelligheid, hapje, drankje, ik houd er van, dat behoeft geen betoog. Maar het blijkt voor de aanwezigen pijnlijk te zijn als je mensen, al dan niet opzichtig, overslaat in het rondje handen schudden en het uitspreken van gelukwensen. Dat bederft namelijk niet alleen de feestvreugde van de betreffende persoon, maar ook van de andere gasten, wat ik niet op mijn geweten wil hebben.

Diegenen 'uit gewoonte' ook maar geluk wensen lukt mij gewoonweg niet. Mijn verstand zegt dat ik dat gewoon moet doen, want wat stelt het immers voor? Maar het probleem is dat mijn mond niet altijd de opdracht vanuit mijn hersenen opvolgt. Mijn mond luistert niet altijd.

Bij mijn laatste poging om iemand mijn beste wensen over te brengen zonder dat ik het meende, stelde mijn mond de persoon zonder dat ik het wist de vraag wat hij dacht dat ik in het nieuwe jaar zou doen als hij met autopech langs de snelweg zou komen te staan. Met zijn mensenkennis was niets mis, dus het antwoord was 'doorrijden'. Fout, antwoorde mijn mond, ik rijd over je heen. Uiteraard totaal ongepast. De feestvreugde van een aantal omstanders daalde terstond. Al waren er ook een aantal waarbij door het lachen de champagne uit hun neusgaten kwam.

Nadeel is echter dat ik met een aanzienlijk netwerk niet iedereen die ik het geluk gun individueel, laat staan persoonlijk, gelukwensen voor het nieuwe jaar kan overbrengen. Dat zou een te grote aanslag op mijn tijd zijn. Voordeel is aan de andere kant, dat als ik je tegen het lijf loop en mijn gelukwensen uitspreek het niet uit gewoonte is..