Het jaar 2019 was een jaar waarbij ik al direct tijdens de jaarwisseling, klokslag twaalf uur, door had dat het huidige huwelijk beëindigd moest worden. Bewust stilgehouden om medelijden waar ik op dat moment niet op zat te wachten, te vermijden. In goed overleg uit elkaar. Het jaar waarin ik in maart solliciteerde bij een zorgverzekeraar als baan voor 'erbij' vanwege de vele tijd die ik over had en mij verveelde. Deze baan heeft er voor gezorgd dat ik qua vaardigheden nóg sterker ben geworden. Positief.

Het jaar waarin ik even in de knoop zat met mijzelf omdat letterlijk ál mijn interesses begonnen te veranderen. Maar dan ook álles. Ik snapte niet meer waarom ik bepaalde dingen niet meer leuk vond en ‘onbekende’ dingen leuk begon te vinden. Van smaak met betrekking tot het eten tot de smaak van muziek. Ook op emotioneel gebied kan ik mijzelf beter uiten, ik ben een prater geworden. Dat ik opener en gevoeliger ben geworden, is wellicht wel te merken geweest in mijn columns en posts op social media. Dat hoop ik althans. Politieke interesses zijn veranderd en ook verkies ik inmiddels de bioscoop boven een avond in de kroeg. De periode van dronken zijn begin ik steeds meer achter mij te laten, het is leuk maar wordt zwaarder. Iets met ouder worden, misschien?

Het jaar waarin ik een nieuwe auto kocht, mijn huis compleet nieuw inrichtte en mijn neefje groter zag worden (inmiddels anderhalf) waar ik trots op ben. Ik ben peetoom. Daardoor is mijn kinderwens vele malen sterker geworden, wat ook te danken is aan vriendin en collega Jescica die ik in april ontmoette en inmiddels  bij één van mijn beste vrienden hoort. Ook haar kinderen dragen bij aan het versterken van mijn kinderwens. In het voorjaar mag ik een nichtje verwelkomen. Het jaar waarin ik in de zomer een nieuwe relatie kreeg maar toch, niet zo heel lang geleden, weer strandde. Helaas. Deze jongen heeft mij daarentegen wèl enorm veel geleerd en heeft een plekje in mijn hart. Herinneringen die ik koester. De grootste steun zal altijd mijn chihuahua Tino blijven. Vraag ik even om iemand zijn hand omdat ik daar behoefte aan heb, dan krijg ik een poot waar ik vele malen gelukkiger mee ben.

Ook is 2019 het jaar waarin ik besloot een punt te zetten achter mijn ‘carrière’ in de Sinterklaasperiode, wel blijf ik nog de bingo’s doen. Ook dacht ik er lang over na, van maart tot november, om te stoppen met Almere Nieuws. Een zware gedachtengang. Het werd eentonig. De naamsbekendheid is soms lastig omdat je vaak niets te vertellen hebt (mensen kennen je al), wanneer je uit eten gaat en je naam doorgeeft wordt je steeds vaker nog net niet als VIP behandeld en merkt dat je bekeken wordt door andere eters. Hoe moet je dan ooit nog met een date uit eten gaan? Of met familie die je het liefst verbergt uit je ó zo publiekelijke leven? Terwijl het ook positieve kanten heeft: als ik wil kan ik naar binnen bij elk evenement, alhoewel ik daar bijna nooit gebruik van maak. Ik ben geen profiteur. Mijn doel is om ooit televisie te mogen maken, misschien zet ik daar in 2020 wel de eerste stap voor. Iedereen weet immers dat het in mij zit, ik een sterke mimiek heb, geen mensenvrees heb en dusdanig creatief ben om unieke televisie te maken. Uiteindelijk besloot ik om door te gaan met Almere Nieuws omdat ik door had dat dit bedrijf puur geluk is. Dat het mij is gelukt om inmiddels meer dan 35.000 volgers te hebben en jaarlijks 1.7 miljoen unieke lezers te mogen verwelkomen op de website. Wie overkomt dat? Ik ben ál deze 1.7 miljoen mensen en 35.000 volgers enorm dankbaar. Ook wordt ik selectief gevraagd door andere media of zij mij mogen interviewen. Om wie ik ben. Het voelt speciaal dat men een interviewer inpland en daarbij een hele fotoshoot op zet voor mij. Voor Max Joling. Almere Nieuws is inmiddels een begrip in de stad. Volgens mij kent bijna iedereen inmiddels ook wel mijn naam, en velen mijn gezicht. De negatieve kanten neem ik dan maar voor lief, ik kies er zelf voor.

Het jaar eindigde helaas met een flinke klap op het gebied van de gezondheid. Enorme krampen in mijn buik waarbij zelfs een ambulance met sirenes kwam aanrijden doordat ik in foetushouding verkrampt op de bank lag - ik kon niéts meer. Morfine was de tijdelijke oplossing. Inmiddels zit ik qua medicatie een stapje lager, aan de tramadol. Men heeft het vermoeden dat het een maagbacterie is, en wanneer het dat niet is volgt er een verwijzing naar de maag-darm-leverarts voor onder meer een test voor glutenintolerantie. Enorme pijn aan het eind van het jaar. Ik was vandaag de laatste klant van dit jaar bij de apotheek. Door deze gezondheidsproblemen heb ik wel de bevestiging gekregen dat mijn vrienden, èchte vrienden zijn.

Vannacht luidt ik het nieuwe jaar in zonder alcohol. Enige positieve is dat ik dan eens wèl weet wat er zich na 00.15 uur afspeelt. Voorgaande jaren was ik binnen no-time de weg kwijt. Ik ben zelfs een keer naar bed gedragen. Vanavond staan er hapjes op tafel en probeer er ondanks de pijn en medicatie toch van te genieten. Samen met papa, mama, Tino en mijn kat Pip die bij mijn ouders woont (groter huis, dan is afstand doen óók liefde). Hopelijk duurt het niet al te lang meer voordat medici mijn gezondheidsproblemen kunnen verhelpen. Een stap in die richting kán deze week nog worden gezet - ik heb hoop.

Ik wens jou als lezer een fijne jaarwisseling en hopelijk wordt 2020 zowel mijn jaar als jouw jaar. Dank voor het lezen!