Tot een jaar of vijf geleden was het in Almere nog een woord wat niet of nauwelijks gebruikt werd, de 'bucketlist'. De eerste keren dat ik het woord hoorde snapte ik niet wat het betekende, maar na een aantal keer begon het mij te dagen: het blijkt een soort wensenlijstje, iets wat je héél graag zou willen doen. Je zou daar wensen op verwachten die lastig te realiseren zijn zoals een voetstap op de maan zetten, mee doen aan een Grand Prix Formule 1 of na een wilde nacht ’s morgens een beschuitje met Sylvie Meis eten. Al wordt dat laatste steeds bereikbaarder nu de niet onbemiddelde celebrities voor haar op beginnen te raken.

Dat blijkt echter totaal niet het geval. Wensen als een voetbalwedstrijdje in Barcelona, een weekendje kamperen met jeugdvrienden, het zijn allemaal activiteiten die -al dan niet na een korte of iets langere tijd van wat geld opzij zetten- voor iedereen te realiseren zijn. Je stemt wat data op elkaar af en gaat het inplannen. Dat gebeurt echter niet, de activiteiten worden opgenomen in de bucketlist.

Inmiddels weet ik dat die bucketlist een farce is en dat er twee totaal verschillende groepen Almeerse mannen zijn die deze lijst voor zichzelf opstellen en naar buiten ventileren. Een lijst die steeds langer wordt, aangezien de wensen toenemen, maar 'het' er steeds niet van gaat komen.  De ene groep bucketlisters somt wensen op omdat ze het interessant vinden om mogelijke activiteiten die ze in de toekomst (niet) gaan maken aan ieder die het horen wil te melden. Die wensen niet écht, maar gebruiken de bucketlist als alternatief om over het weer te praten of hun lege bestaan te legitimeren. Dit is een vrij onschuldige groep.

De tweede groep mannelijke Almeerse bucketlisters (en dat is een groeiende groep die niet te onderschatten is) is minder onschuldig. Die hebben last van een hardnekkig en bijna niet op te lossen probleem: zeikwijven.

Zeikwijven zorgen ervoor dat zij hun man in de waan laten dat hij, de Almeerse bucketlister, naast de twee weken vakantie op de Franse camping inclusief verregende voortent ook leuke dingen met zijn vrienden ('matties', voor onder dertigers) mag doen. Zeikwijven zorgen er echter altijd voor dat ‘het’ er nooit van gaat komen. Die zorgen voor onneembare obstakels. Je kan immers niet weg uitgerekend in een weekend dat de overbuurvrouw een buurt-barbecue geeft ter ere van het vieren van het derde levensjaar van haar cavia. Of het feit dat de wedstrijd die je wilt gaan bezoeken ook thuis op de kort geleden nieuw aangeschafte tv (54 inch, 65 vond ze te groot) te zien is. Het moet gezegd, er is géén speld tussen te krijgen. De redenen die worden aangevoerd om de bucketlist niet te verkleinen zijn legio en vaak van ongekende kracht en originaliteit. De Almeerse mannen die zich aan zeikwijven conformeren is echter schrikbarend en neemt drastisch in aantal toe. Een probleem waar bijvoorbeeld Noord-Hollandse mannen, die je volop tegenkomt bij buitenlandse trips, totaal geen last van lijken te hebben.

Nu herken ik de bucketlisters zelf vrij eenvoudig omdat ik vanuit mijn werk het voortouw neem in het organiseren van activiteiten en daardoor de reacties van de bucketlisters ontvang. Voor een leek is dat wellicht iets lastiger. Wanneer je toch benieuwd bent wie de mannelijke bucketlisters in Almere zijn raad ik je aan begrafenissen te bezoeken. Naarmate je ouder wordt nemen deze afscheidsrecepties (helaas) vanzelf in aantal toe, maar het verschaft je over genoemd onderwerp wel veel informatie. De mannen die er blijkbaar op de betreffende gelegenheid pas achter komen dat ze sterfelijk zijn en teksten braken als 'we moeten de dag plukken, 'want het kan zo maar over zijn' 'de volgende keer ga ik mee' en 'carpe diem' zijn de mannen die de dag juist níét plukken. Ze praten zichzelf slechts moed in. Een bucketlister.